Aan beide zijden van de Oosterscheldekering zijn ontgrondingskuilen ontstaan nabij de randen van de bestaande bodembescherming. Deze ontgrondingskuilen hebben zich aan weerszijden van de Oosterscheldekering, in een doorgaande lijn ontwikkeld en zijn niet alleen plaatselijk zeer diep (dieper dan N.A.P. -50 meter), maar hebben ook steile wanden (steiler dan 1:5).
Het gevolg hiervan is dat er afschuivingen of zettingsvloeiingen kunnen optreden en schade aan de bodembescherming kunnen veroorzaken. Om de stabiliteit van de pijlers van de Oosterscheldekering te kunnen garanderen is het noodzakelijk dat de bodembescherming intact blijft en dient te worden voorkomen dat deze kan verzakken, eroderen, wegspoelen, afschuiven of beschadigd raken. Daarom voerde Herbosch-Kiere ter plaatse van de ontgrondingskuilen steenstortingen uit.
Er werd een nieuwe bestortingslaag van 98.000 ton staalslakken (kaliber 45-180 mm), 25.000 ton breuksteen (40-200 kg) en 10.000 ton breuksteen (60-300 kg) met ATLANTIS aangebracht over een oppervlakte van +/- 75.000 m². De bodem van de Oosterschelde lag daar op een diepte van 55 tot 60 m onder het wateroppervlak.